«…Ο Χρήστος Π. Γαρουφαλής έκανε την εμφάνισή του στη ζωγραφική με μια γενναία και ευκρινή σχεδιαστική βούληση… Η μαεστρία του αυτή, συνδυασμένη με χαμηλούς φωτιστικούς τόνους, που σέβονται την αξία του πρωτογενούς υλικού, μας χαρίζουν αυτές τις αλαβάστρινες επιφάνειες, που είναι “εμμελή” και ευτυχισμένα φανερώματα της ζωγραφικής μας τέχνης…». Αυτά, ανάμεσα σ’ άλλα ευμενή, σημειώναμε, εδώ και τρία, πες, χρόνια, με την ευκαιρία της ατομικής έκθεσής του στη “galerie ΖΥΓΟΣ” (Οκτώβριος 1990). Από τότε ο καλλιτέχνης – αυτός ο νηφάλιος και διαρκώς αυτοελεγχόμενος – όχι μόνο εδικαίωσε τις επισημάνσεις μας, αλλά με μια σταθερά ανοδική πορεία, οδήγησε τα εκφραστικά του μέσα σε σημείο εντελές. Ο Γαρουφαλής – σύμφωνα και με τις αφετηριακές του προδιαγραφές – επιμένει σε μια “πλαστική” δομή του χώρου. Με λανθάνουσα κυβιστική αντίληψη ανασυνθέτει τον περιβάλλοντα χώρο σε φόρμες λιτές και τον συνοψίζει σε στοιχεία “πρώτα”: ένα κύπελλο, ένα τάσι, μια λάμπα, ένα ύφασμα πτυχωτό, ένα περιστέρι – που εποπτεύει τη “νεκρή φύση” και της χαρίζει την ποιητική και την ηθική της προέκταση. Κι όλα αυτά με διακριτικούς φωτιστικούς σχολιασμούς, που εντοπίζουν τις δομικές συνιστώσες και καθιστούν τις, βελούδινες πια, επιφάνειες απαλά πεδία απτικής μέθης. Αλλά και τούτο είναι κατάκτηση του καλλιτέχνη και δείγμα της εικαστικής του ωριμότητας: οι φόρμες του τείνουν προς τα μέσα. Μια συνεχής αφαίρεση του περιττού καθιστούν τη ζωγραφική του επίμονη αναζήτηση του καίριου και του ουσιώδους (παράλληλα προς την υιοθέτηση των μικρών επιφανειών και τη “μικρογραφική” διαπραγμάτευση των θεμάτων). Όμως τούτο συντείνει όχι στον περιορισμό, αλλά στη διεύρυνση του οράματός του. Γιατί καθώς η τεχνική συμπτύσσεται στο καίριο, διασώζεται α-κέραια η δυναμική του μηνύματος. Και καθώς τα σύμβολα διατηρούν την πρωταρχική τους εμβέλεια, δονούν τελικά τη λυρική μας ρέμβη. Αλλά τα πράγματα και τα μηνύματα δεν έχουν ανάγκη του λόγου μας. Ήδη, με όλη της τη σαγήνη, “ακούγεται” ευκρινώς η μελωδούσα σιγή των σχημάτων και των χρωμάτων… Κώστας Ι. Τριανταφυλλίδης Ταξειδιώτης του “παντός” ο καλλιτέχνης, Δημήτρης Παπαποστόλου, * το κείμενο περιλαμβάνεται στην έκδοση που κυκλοφόρησε με αφορμή την έκθεση στο ΖΥΓΟ. Η ΜΙΚΡΟΚΟΣΜΙΚΗ ΓΡΑΦΗ ΤΟΥ ΓΑΡΟΥΦΑΛΗ * Τάκης Αντωνίου, ποιητής 1993 * το κείμενο περιλαμβάνεται στην έκδοση που κυκλοφόρησε με αφορμή την έκθεση στο ΖΥΓΟ.
λογοτέχνης, 1993
* το κείμενο περιλαμβάνεται στην έκδοση που κυκλοφόρησε με αφορμή την έκθεση στο ΖΥΓΟ.
βρέχει τα χείλη του στην καλύπτρα της πέτρινης νύχτας…
Και κρυφά γυρεύει τις φωνές της αισιοδοξίας
μέσα στη “σκοτεινή” καθαρότητα της ζωγραφικής του,
όπου το “φαίνεσθαι” οδεύει εναγώνια προς το “είναι”.
Ο Χρήστος Γαρουφαλής ψάλλει ένα “ιδιόμελο δοξαστικό” στη “σιωπή”,
με μελωδούς τα “έμψυχα” και τα “άψυχα” των προσωπικών του στιγμών,
όταν ο ίδιος αποκαλύπτει την μυστική αναλογία των απλών πραγμάτων.
Ο χρωστήρας του εκτινάσσεται από ένα καλλιεργημένο “εγώ”
και πορεύεται στη δύσκολη διασταύρωση με το “εμείς”.
συνθέτης
Ο χρωστήρας του Χρήστου Γαρουφαλή
δεν διαζωγραφεί πρόσωπα ξεχασμένα στα νεκροταφεία,
ούτε προσπαθεί να κάνει αισθητή την παρουσία των αθεάτων.
Αν τα χέρια του δεν μπορούν να φυτρώσουν στους βράχους
κι αν το θυμικό του αντιδρά στη διάθεσή του
να απεικονίσει τους εραστές τού εωσφόρου
δεν σημαίνει ότι δεν ζωγραφίζει στα μάτια των ζωντανών προσώπων
και στις άζωες επιφάνειες των πραγμάτων το νεκρό χρόνο,
τις μέρες και τις νύχτες, το μεθυσμένο φως,
τα άνθη των υακίνθων, τα πεθαμένα χαμομήλια,
τα αποκεφαλισμένα όνειρα, τους ακόκκαλους ίσκιους των καθισμάτων
και την οδύνη των φυλακισμένων περιστεριών.
Η ζωγραφική του Γαρουφαλή είναι μια ενσώματη στήλη φωτός
που αλλάζει σχήματα και μορφές,
είναι μια λαμπηδόνα μικροκοσμικής ομορφιάς κι ένας μεγάλος πόντος
που άλλοτε γίνεται έρημος και άλλοτε μεταμορφώνεται σε όαση.
Ένας τόπος που μυρίζει απ’ το άρωμα της μπογιάς
είναι τα τελάρα του Γαρουφαλή.
Κι αυτό το άρωμα διαχέεται παντού και μορφοποιεί τα φάσματα.
Η κάλλει ωραία μορφή, ο σχηματοποιημένος αρμονικά όγκος,
το πολυδιάστατο βάθος, οι δεξιότεχνες φωτοσκιάσεις
και οι απαλές διαθλάσεις του φωτός στην επιφάνεια της απεικόνισης
δημιουργούν ένα αξιαγάπητο σύνθεμα που αναδεικνύει τον δημιουργό του
σ’ ένα ταλαντούχο μάστορα του χρωστήρα.
Ο Χρήστος Γαρουφαλής είναι ένας Μάγιστρος του διαζωγραφείν.
