Ο Χρήστος Π. Γαρουφαλής έκανε την εμφάνισή του στη ζωγραφική με μία γενναία και ευκρινή σχεδιαστική βούληση. Μολονότι νέος – και, φυσικά, υποκείμενος στους πειρασμούς ενός εικονοκλαστικού εντυπωσιασμού – αναζητεί, σταθερά και επίμονα, τις “κλειστές” φόρμες και το πνεύμα του αναπαύεται στις στέρεες, αυτάρκεις και εντελείς μορφές της ελληνικής αισθητικής. Κώστας Ι. Τριανταφυλλίδης
Έτσι, δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι τα πρώτα έργα ήταν πορτραίτα, όπου μαζί με την μορφική αδρότητα, αναδεικνύεται και δοξάζεται το συγκεκριμένο ανθρώπινο πρόσωπο.
Αλλά και στα επόμενα έργα, όταν η νεκρή φύση διαδέχεται το πορτραίτο, και πάλι η σαφήνεια των γραμμών και η ευκρίνεια των σχημάτων παραπέμπει στον εράσμιο και κατασταλαγμένο κόσμο του μεσογειακού Νότου.
Όμως πέρα από την μορφική ευγραμμία πρέπει να εξάρει κανείς και την αυστηρή, σχεδόν ασκητική, προσήλωση του ζωγράφου μας στο αίτημα της ποιότητας. Είτε φιλοτεχνεί το πορτραίτο είτε συνθέτει τη νεκρή φύση, υποτάσσει τις οποιεσδήποτε παρορμήσεις του στις απαιτήσεις μιας ώριμης τεχνικής και αναζητεί τον βαθύτερο “λόγο” των πραγμάτων.
Με την παρούσα έκθεση ο Γαρουφαλής δίνει και πάλι το στίγμα των υψηλών του δυνατοτήτων. Η σχεδιαστική μαεστρία, συνδυασμένη με χαμηλούς φωτιστικούς τόνους, που σέβονται την αξία του πρωτογενούς υλικού, μας χαρίζουν αυτές τις αλαβάστρινες επιφάνειες, που είναι “εμμελή” και ευτυχισμένα φανερώματα της ζωγραφικής μας τέχνης.
Ήδη ακούγεται, με όλη της τη σαγήνη, η μελωδούσα σιωπή των σχημάτων και των χρωμάτων…
Οκτώβριος 1990
* το κείμενο περιλαμβάνεται στην έκδοση που κυκλοφόρησε με αφορμή την έκθεση στο ΖΥΓΟ.
