«… Κ᾿ εφαίνετο έτοιμη να κλαύση
αλλά με βίαιον αγώνα εκρατήθη καὶ δέν έκλαυσεν….
…προσήλωσεν ατενώς το βλέμμα εις το βάθος του ορίζοντος…
Κι εστέναξεν…»
Είναι φορές που γίνομαι “νοσταλγός” άλλων βιωμάτων και συγκινήσεων.
Μακαρίζω αποδράσεις από εσωτερικές φυλακές, όσο κι αν το όνειρο μοιάζει
εκ των προτέρων χαμένο.
Είναι κάτι στιγμές που νοσταλγώ την επανασύνδεση με ό,τι μάς οδηγεί
σε πνευματικά ξέφωτα, μάς βοηθά να κρατήσουμε την ψυχή μας όρθια, μάς φωτίζει
και τελικά μάς απογειώνει.
Σήμερα, ίσως περισσότερο από ποτέ, αναζητώ “σημείον υψηλόν”. Ένα αντίδοτο εγρήγορσης, καταφυγή αλλά και ανάβαση. Εκεί απ’ όπου θα ατενίζουμε “εις τα πέρα βουνά”.
Και μέσα από τις σιωπές και την αγιότητα των ταπεινών διαστάσεων
θα συγχορδίζονται ο απόηχος του κύματος
“…πότε θα κάμουμε πανιά …” με το ισοκράτημα απ’ το στασίδι του Αγίου Ελισσαίου
“… εν θλίψει επλάτυνάς με…”.
Χρήστος Γαρουφαλής
Φθινόπωρο 2011
Κείμενο του Χ.Γ. που περιλαμβάνεται στην ομώνυμη έκδοση
Η νοσταλγός
Κριτική
